มีวินัยดี เป็นศรี แก่ตน
หมั่นฝึกฝน อบรม บ่มนิสัย
ปฏิบัติ ตามกฏ ระเบียบไซร้
จะสุขใจ สุขกาย ไร้ปัญหา
รู้รับ ผิดชอบงาน ในหน้าที่
รอบรู้ดี มีการ พัฒนา
ประพฤติตน สำรวม กายวาจา
มีเมตตา เอื้อเฟื้อ และเกื้อกูล
วินัย คือ ข้อกำหนด ขัอบังคับ หรือกฏเกณฑ์เพื่อควบคุมความประพฤติทางกาย วาจา ของคนในสังคม ให้มีความเป็นไปอย่างมีระเบียบเรียบร้อยดี สามารถปฏิบัติกิจการงานและอยู่ร่วมกันได้อย่างสุขสบาย วินัยเป็นเหตุปัจจัยให้เกิดความสามัคคีแก่บุคคลที่ใช้ชีวิตร่วมกันในสังคมต่าง ๆ วินัยจึงเป็นสิ่งสำคัญที่ควรฝึกอบรมให้เกิดขึ้นจนเป็นอุปนิสัย
วินัยแบ่งเป็น ๒ ประเภท ดังนี้้
๑. วินัยทางโลก หมายถึง ระเบียบสำหรับใช้ควบคุมบุคคลในสังคมต่าง ๆ ให้อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข วินัยเป็นข้อปฏิบัติหรือข้อห้าม ซึ่งได้รับการตกลงจากบุคคลในสังคมนั้น เพื่อให้คนในสังคมสามารถอยู่ร่วมกันและสามารถทำงานร่วมกันได้อย่างมีประสิทธิภาพ วินัยต่าง ๆ มีชื่อเรียกแตกต่างกัน เช่น พระราชบัญญัติ พระราชกฤษฎีกา กฎหมาย กฏระเบียบ ข้อบังคับ ระเบียบ ธรรมเนียม ประเพณี คำประกาศ คำสั่งและกติกา ฯลฯ
๒. วินัยทางธรรม หมายถึง ข้อกำหนด หรือข้อประพฤติปฏิบัติตามหลักคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพื่อขัดเกลาความประพฤติทางกาย ทางวาจา ให้ถูกต้องเป็นไปในทางกุศล (ศีล) และการฝึกอบรมเจริญทางจิต ซึ่งเป็นการอบรมในขั้นสูงเพื่อละกิเลสทั้งปวง ได้แก่ การเจริญสมาธิ เจริญสติและเจริญปัญญา
ประโยชน์ของวินัย มีดังนี้
๑. วินัยนำไปดี หมายความว่า ทำให้ผู้ที่รักษาวินัยดีขึ้น และยังยกฐานะของผู้ที่รักษาวินัยให้สูงขึ้นด้วย
เช่น เด็กที่มีนิสัยเกเร เมื่อเข้าโรงเรียน ได้รับการศึกษาเล่าเรียน ได้ประพฤติปฏิบัติตามกฏระเบียบของโรงเรียนแล้ว เขาก็จะกลายเป็นเด็กที่มีความรับผิดชอบในหน้าที่ มีความประพฤติดีและเรียบร้อยขึ้น
๒. วินัยนำไปแจ้ง หมายความว่า วินัยเป็นสิ่งบ่งบอกความประพฤติของคนได้ คำว่า "แจ้ง" ในที่นี้ คือ เปิดเผยธาตุแท้ของคนนั่นเอง
๓. วินัยนำไปต่าง หมายถึง เราสามารถดูความแตกต่างของแต่ละบุคคล แต่ละอาชีพหรือแต่ละสังคมได้ด้วยวินัย
เพราะฉะนั้น ผู้มีวินัยดี คือ ผู้ที่รักษาวินัยทั้งทางโลกและทางธรรมอย่างถูกต้องและเคร่งครัด
...................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น